پیش از آنی که به یک شعله بسوزانمشان

باز هم گوش سپردم به صدای غمشان

 ***

هر غزل گر چه خود از دردی و داغی می‌سوخت

دیدنی داشت ولی سوختنِ با همشان

 ***

گفتی از خسته‌ترین حنجره‌ها می‌آمد

بغضشان، شیونشان، ضجه‌ی زیر و بمشان

 ***

نه شنیدی و مباد آن‌که ببینی روزی

ماتمی را که به جان داشتم از ماتمشان

 ***

زخم‌ها خیره‌تر از چشم تو را می‌جستند

تو نبودی که به حرفی بزنی مرهمشان

 ***

این غزل‌ها همه جانپارهای دنیای من‌اند

لیک با این همه از بهر تو می‌خواهمشان

 ***

گر ندارند زبانی که تو را شاد کنند

بی‌صدا باد دگر زمزمه‌ی مبهمشان

 ***

فکر نفرین به تو در ذهن غزل‌هایم بود

که دگر تاب نیاوردم و سوزاندمشان

محمدعلی بهمنی

 تک درخت